مهمترین سرمایه حجگزار دراین سفر «امید» است؛ امید به رحمت و لطف و توجه میزبان. اما این سرمایه مهم، به راحتی به دست نمیآید. بزرگترین مانع در راه شکل گیری نور امید در دلها، خواستههای کاذب است که در وجود انسان نسبت به امور اعتباری دنیا، ریشه میدواند: مقام، ثروت، موقعیت اجتماعی و
حجگزار آنگاه که لباس از تن بیرون میکند، در حقیقت برای رسیدن به این باور است که باید امید و اتکا به غیر را از وجود خود دور سازد و با جدا کردن لباس از خود، باور کند که چیزی به عنوان نقطه اتکا ندارد. آنچه نقطه اتکا میدانست، در این میقات از خود جدا ساخته و با دستی خالی و پوششی که حکایتگر جدایی از دنیا است، بهسوی خدا میرود. در این حالت با بریده شدن رشتههای امید به غیر، نور امید به خدای لایزال، در جان او شکل میگیرد و به فرموده امام رضا (ع) در این صورت است که به روح احرام دست یافته و امید به رحمت و خوف عقاب، به هنگام سفر به سوی او در وجودش شعله میکشد: «راجین ثوابه راهبین من عقابه ماضین نحوه». [1]
هفت. زینت مؤمن
قرآن کریم در بیان ادب مسجد میفرماید: مؤمنان به هنگام ورود به مسجد، خود را به زینت ظاهری آراسته میکنند. یا بنی آدم خذوا زینتکم عند کل مسجد [2]اما برای ورود به حرم و مسجدالحرام، لباس احرام را برگزید و این میرساند که زیبایی و زینت مؤمن در ورود به
[1] وسائل الشیعه، ج 9، باب 1، ح 4. [2] اعراف 7، آیه 31.