اعفه شهرا»[1] از این رو مستحب است حاجی از ابتدای ماه ذیالقعده و یا سی روز قبل از موسم، اصلاح سر و صورت خود را رها کند. اطلاق ادله- علی الظاهر- شامل زنان حجگزار نیز میشود که آنان هم سر و صورت خود را برای حج و یا عمره، در همان مدت اصلاح نکنند. در این رابطه میتوان به اسراری چند اشاره کرد:
1- 1. از خود رستن و به خدا متوجه شدن
آرایش سر و صورت، اسباب زیبایی برای هر فرد است و به انسان در مقابل دیگران، جلوه و جاذبهای خاص میبخشد. حال که حجگزار در مقام آن برآمده است که خود را محرم سازد و به حریم الهی راه یابد، شایسته است برای درک احرام کامل، از مهمترین جلوههای ظاهری خود، مدتی قبل از موسم حج دست شوید و آنرا برای محبوب رها سازد و از سر و صورت خود، برای منافع خویش وجلب توجه دیگران بهره نگیرد. به جهت همین اهمیت و جایگاه سر و صورت در حج است که امام باقر (ع) میفرماید: «احرام المرأة فی و جهها و احرام الرجل فی رأسه».[2]
1- 2. زنده نگه داشتن یاد حج
آمادگی انسان قبل از موسم حج، زمینه بهره برداری از این سفر معنوی را بیشتر فراهم میآورد و رها ساختن موی سر و صورت برای حج، در حقیقت آماده باش برای این سیر و سلوک است؛ یعنی، علاوه بر اینکه یاد حج را برای حاجی زنده نگه میدارد، باعث مواظبت او بر محرمات و آمادگی بیشتر بر ترک آنها و کسب تقوا در مخالفت با وسوسه شیطان، نسبت به ارتکاب محرمات در طول موسم
[1] همان، ح 2. [2] وسائل الشیعه ابواب تروک الاحرام، باب 48، ح 1.