(وَ كَمْ مِنْ قَرْيَةٍ أَهْلَكْناها فَجاءَها بَأْسُنا بَياتاً أَوْ هُمْ قائِلُونَ‌): بسيارى از مردم قريه‌ها را هلاك كرديم و عذاب ما بوقت شب يا هنگامى كه آنها بوقت ظهر استراحت كرده بودند، بر آنها نازل شد: بديهى است كه نازل شدن عذاب، در چنين وقتى خطرناكتر است.

(فَما كانَ دَعْواهُمْ إِذْ جاءَهُمْ بَأْسُنا إِلَّا أَنْ قالُوا إِنَّا كُنَّا ظالِمِينَ‌): هنگامى كه عذاب ما بر آنها نازل شد، تنها مطلبى كه اظهار ميكردند، اين بود كه مى‌گفتند: ما ستمكار بوديم. بدينترتيب هنگامى كه عذاب خدا را بچشم مى‌ديدند، زبان به اقرار و اعتراف مى‌گشودند يا هنگامى كه دچار عذاب شده بودند و هنوز نيمه جانى داشتند، اعتراف مى‌كردند. از اينجا استفاده مى‌شود كه اقرار و اعتراف مى‌كردند. از اينجا ميشود كه اقرار و اعتراف و توبه، بهنگام نزول بلا و گرفتارى سودى ندارد.