بيان آيه 113 تا 116

قرائت‌

ان لنا: اهل حجاز و حفص بيك همزه و ديگران بدو همزه خواند و برخى آن را بهمزه ممدوده و برخى بهمزه غير ممدوده خوانده‌اند.

ابو على گويد: در اينجا مناسبتر است كه استفهام باشد. گاهى همزه استفهام حذف ميشود. مثل:(تِلْكَ نِعْمَةٌ تَمُنُّها عَلَيَّ ...) (شعراء 22) شاعر گويد:

يعنى: در ميان آنها ايمن زيستم. آنها مثل كسانى نبودند كه مى‌گفتند: از ربيعه هستى يا مضر؟ (بديهى است كه «ام» باستفهام است)

اعراب‌

نحن: ممكن است مرفوع و تاكيد ضمير «كنا» يا ضمير فصل باشد.

(نَعَمْ وَ إِنَّكُمْ‌): «نعم» حرف جواب و واو حرف عطف است. يعنى «لكم ذلك و انكم ...» كسر همزه بخاطر استيناف است.

(إِمَّا أَنْ تُلْقِيَ‌): در اينجا «ان» آمده، زيرا معناى امر دارد. يعنى «اختر اما القاءك و اما القاءنا» اما(إِمَّا يُعَذِّبُهُمْ وَ إِمَّا يَتُوبُ عَلَيْهِمْ) بدون «ان» بكار رفته، زيرا معناى امر ندارد.

مقصود

(وَ جاءَ السَّحَرَةُ فِرْعَوْنَ‌): سرانجام پس از فعاليتهاى پيگير ساحران كشور كه پانزده هزار نفر و بقولى هفتاد هزار نفر و بقولى بيش از سى هزار نفر و بقولى هفتاد و دو نفر- هفتاد نفر سبطى و دو نفر قبطى- بودند، در درباره فرعون گرد آمدند. كلبى گويد:

هفتاد نفر بودند.