پروردگارا ما را با ستمكاران قرار مده. سپس انبياء و ائمه رو بجانب اهل دوزخ كرده، بمنظور ملامت آنها مى‌فرمايند: «سلك جمعيت شما و تكبر شما، برايتان سودمند نيفتاد. شما اين گروه ناتوان را تحقير مى‌كرديد و نقش و نگار زندگى دنياى خود را برخ آنها مى‌كشيديد» آن گاه رو بجانب همراهان ناتوان خود كرده، مى‌فرمايند: اكنون باذن خدا داخل بهشت شويد. شما را ترسى و غمى نيست. مؤيد اين روايت، روايتى است كه عمر بن شيبه و ديگران نقل كرده‌اند كه: على ع قسمت كننده بهشت و دوزخ است و نيز روايت كرده است كه پيامبر ص به على فرمود: گويى ترا در روز قيامت مى‌نگرم كه عصايى بكف دارى. قومى را به بهشت و قومى را بدوزخ مى‌رانى، ابو القاسم حسكانى- مرفوعا- نقل كرده است كه: اصبغ بن نباته گفت: در حضور على ع نشسته بودم.

(ابن الكوا) شرفياب شد و از اين آيه پرسيد، فرمود: واى بر تو! ما در روز قيامت ميان بهشت و دوزخ مى‌ايستيم. ما ياران خود را به سيمايشان مى‌شناسيم و آنها را داخل بهشت مى‌كنيم و دشمنان خود را به سيمايشان مى‌شناسيم و داخل جهنم مى‌كنيم.

(يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيماهُمْ‌): رجالى كه بر اعراف هستند، اهل بهشت را در سيماى اطاعت كنندگان و اهل دوزخ را در سيماى بدكاران مى‌شناسند.

(وَ نادَوْا أَصْحابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلامٌ عَلَيْكُمْ لَمْ يَدْخُلُوها وَ هُمْ يَطْمَعُونَ‌):

مردمى كه بر اعراف هستند، اهل بهشت را ندا مى‌كنند كه. سلام بر شما و بدينترتيب به آنها تبريك مى‌گويند و به نعمتى كه خداوند به آنها بخشيده است، اظهار شادى مى‌كنند. ابن عباس و ابن مسعود و حسن و قتاده گويند: اين سخن را هنگامى مى‌گويند، كه هنوز داخل بهشت نشده‌اند، ولى نااميد هم نيستند و اميدوارند كه داخل خواهند شد. برخى گويند: اين طمع و اميد، از آن طمع‌ها و اميدهاى حتمى است. چنان كه ابراهيم (ع) مى‌فرمود:(وَ الَّذِي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي) (شعراء 83:

خدايى كه طمع دارم گناهم را بيامرزد) اين قول از حسن و ابو على جبائى است.[1]

[1]- سعدى گويد: