بيان آيه 26

لغت‌

نأى: دورى. «ينئون عنه» يعنى از آن دور ميشوند.

مقصود

(وَ هُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَ يَنْأَوْنَ عَنْهُ‌): ابن عباس و محمد بن حنفيه و حسن و سدّى گويند: يعنى كافران مردم را از پيروى پيامبر نهى ميكنند و خود از او دور ميشوند و فرار ميكنند. قتاده و مجاهد گويند: يعنى مردم را از شنيدن قرآن منع مى‌كنند تا در دلشان اثر نكند و خود از استماع قرآن دور ميشوند.

برخى گويند: اين آيه در باره ابو طالب، پدر گرامى على 7 است. يعنى مردم را از آزار پيامبر منع و خود از او پيروى نميكنند. لكن اين مطلب صحيح نيست، زيرا اين آيه، دنباله آياتى است كه همه در نكوهش كفار هستند. به اجماع اهل بيت : ابو طالب داراى ايمان بوده است و اجماع و اتفاق ايشان براى ما حجت است، زيرا آنها يكى از دو «ثقل» هستند كه پيامبر خدا امر به تمسك به آنها كرده و گفته است: «اگر به آنها تمسك جوييد، هرگز گمراه نميشويد» طبرى مى‌نويسد: رؤساى قريش، وقتى احساس كردند كه ابو طالب، سرسختانه از پيامبر دفاع ميكند، نزد او رفتند و گفتند، اينك عمارة بن وليد كه از جوانان قريش و صاحب جمال وجود و شهامت است بتو واگذار مى‌كنيم تا تو هم برادر زاده‌ات را كه باعث تفرقه ما شده و ما را بيخرد ميخواند، بما واگذار كنى و او را بكشيم.

ابو طالب گفت:

- زهى بى‌انصافى! شما فرزندتان را بمن واگذار ميكنيد كه از او پذيرايى كنم و من فرزندم را به شما واگذار كنم كه او را بكشيد؟ قاعده اين است كه منهم‌