بيان آيه 145

قرائت‌

يكون ميتة: ابن كثير و حمزه فعل را به تاء و «ميتة» را به نصب خوانده‌اند.

ابو جعفر و ابن عامر فعل را بتاء و «ميتة» را به رفع خوانده‌اند. ديگران فعل را به ياء و «ميتة» را به نصب خوانده‌اند. ابو على گويد: قرائت اول بنا بر معناى فاعل است. يعنى «الا ان تكون النفس» وجه قرائت دوم اين است كه «ميتة» فاعل است. وجه قرائت سوم كه بهتر از همه است، اين است كه ضمير فعل به سابق بر ميگردد و «ميتة» خبر است. ميتة: ابو جعفر اين كلمه را به تشديد و ديگران بدون تشديد خوانده‌اند.

مقصود

قبلا درباره آنچه مشركين حرام مى‌شمردند، سخن گفت. اكنون در پيرامون آنچه واقعاً حرام است، مى‌فرمايد:

(قُلْ لا أَجِدُ فِي ما أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّماً عَلى‌ طاعِمٍ يَطْعَمُهُ إِلَّا أَنْ يَكُونَ مَيْتَةً أَوْ دَماً مَسْفُوحاً): به اين كافران بگو: در آنچه خداوند به من وحى كرده است، چيزى نمى‌بينم كه بر خورنده‌اى حرام باشد، مگر اينكه آن چيز گوشت مردار يا خون ريخته‌اى باشد. علت اينكه: فقط خون ريخته‌اى را ذكر ميكند، اين است كه آن مقدار خونى كه با گوشت مخلوط است و قابل جدا كردن نيست، حلال است و بخشوده شده.

(أَوْ لَحْمَ خِنزِيرٍ): يا گوشت خوك. در اين آيه فقط مردار و خون و گوشت خوك را ذكر كرد، با اينكه چيزهاى ديگرى هم حرام است. چنان كه در سوره مائده حيوانى كه خفه شده يا بچوب مرده يا از بلندى سقوط كرده باشد، بيان كرده است (آيه 3)