جلد هشتم‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌

سوره انعام‌

ابن عباس مى‌گويد: اين سوره مكّى است، بجز شش آيه: آن از آيه‌(وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ ...) تا پايان سه آيه و از آيه:(قُلْ تَعالَوْا أَتْلُ ما حَرَّمَ رَبُّكُمْ عَلَيْكُمْ ...) تا پايان سه آيه، اين شش آيه، در مدينه نازل شده‌اند.

در روايت ديگر از وى نقل شده است كه فقط سه آيه دوم در مدينه نازل شده است.

از ابىّ بن كعب و عكرمه و قتاده، نقل شده است كه تمام سوره، شبى در مكه بر پيامبر گرامى اسلام نازل شد در حالى كه هفتاد هزار ملك با صداى حمد و تسبيح، سوره را همراهى ميكردند. پيامبر گفت: «سبحان اللَّه العظيم» و به سجده افتاد. سپس كاتبان وحى را فرا خواند و همان شب سوره را نوشتند.

در اين سوره، بيشتر روى سخن با مردم مشرك و تكذيب كنندگان قيامت است.

تعداد آيات‌

اين سوره، از نظر كوفيان 165 و از نظر بصريان 166 و از نظر حجازيان 167 آيه است. (بموارد اختلاف، در جاى خود اشاره خواهيم كرد)

فضيلت سوره‌

ابىّ بن كعب، از پيشواى عاليقدر اسلام، روايت كرده است كه فرمود:

«سوره انعام يك جا بر من نازل شد، در حالى كه 70 هزار فرشته با صداى حمد و تسبيح، سوره را همراهى ميكردند. هر كس اين سوره را بخواند، همين هفتاد هزار فرشته‌