بيان آيه 136

قرائت‌

بزعمهم: كسايى و يحيى بن ثابت و اعمش بضم زاء و ديگران بفتح خوانده‌اند و هر دو بيك معنى هستند. برخى گفته‌اند: به كسر زاء هم جايز است. مثل: «فتك» و «ودّ»

لغت‌

ذرء: آفرينش اختراعى. اصل آن به معناى ظهور است. «ذراة» يعنى ظهور پيرى.

حرث: زراعت، زمينى كه براى كشت آماده شود.

انعام: جمع «نعم» كه مقصود گاو و گوسفند و شتر است.

مقصود

بار ديگر درباره مشركين و عقايد فاسد ايشان مى‌فرمايد:

(وَ جَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَ الْأَنْعامِ نَصِيباً): كفار مكه و مشركين پيش از آنها از زراعتها و گاوها و گوسفندها و شترها كه مخلوق خدا هستند، سهمى براى بتها قرار مى‌دادند.

(فَقالُوا هذا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَ هذا لِشُرَكائِنا): مى‌گفتند: اين قسمت براى خدا و اين قسمت براى بتها. آنها بتها را شريك خود مى‌دانستند زيرا به آنها از مال خود سهمى ميدادند.

(فَما كانَ لِشُرَكائِهِمْ فَلا يَصِلُ إِلَى اللَّهِ وَ ما كانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلى‌ شُرَكائِهِمْ‌):

در اينباره اقوالى است: 1- رسم آنها اين بود كه زراعتى براى خدا و زراعتى براى بتها درست مى‌كردند. هر گاه زراعت خدا خوب و زراعت بتها بد مى‌شد، قسمتى از