بيان آيه 121

مقصود

بمنظور تاكيد مطلب سابق مى‌فرمايد:

(وَ لا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ‌): از آنچه در وقت سر بريدن نام خدا بر آن برده نشده است، نخوريد. اين آيه تصريح است بر اينكه در وقت سر بريدن حيوانات بايد نام خدا را بر زبان جارى كرد، زيرا اگر واجب نباشد، بايد بشود گوشت حيوانى كه نام خدا بر آن برده نشده است، خورد. در حالى كه نميشود.

(وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ‌): خوردن گوشت حيوانى كه در وقت سر بريدن نام خدا بر آن برده نشده است، گناهكارى و فسق است. از اين جمله استفاده ميشود كه ذبيحه كفار را- اعم از اهل كتاب و غير اهل كتاب- نمى‌توان خورد. خواه نام خدا را ببرند، خواه نبرند.

زيرا آنها خدا را نمى‌شناسند. چنان كه قبلا گفتيم. بنا بر اين آنها نمى‌توانند قصد نام خداى واقعى را بكنند. درباره ذبيحه مسلمان كه نام خدا بر آن برده نشده باشد، اختلاف است. مالك و داوود گويند: خوردن آن حلال نيست. خواه عمدا ترك كرده باشد يا از روى فراموشى. از حسن و ابن سيرين نيز همين طور نقل شده و جبائى نيز همين عقيده را دارد. شافعى گويد: در هر دو حال حلال است. ابو حنيفه و اصحابش گويند: اگر عمدا ترك كند حرام و اگر فراموش كند حلال است. از ائمه ما (ع) نيز همين طور روايت شده است.

(وَ إِنَّ الشَّياطِينَ لَيُوحُونَ إِلى‌ أَوْلِيائِهِمْ لِيُجادِلُوكُمْ‌): علما و رؤساى سركش كفار به پيروان خود اشاره مى‌كنند كه در حلال بودن مردار با شما مجادله كنند. حسن گويد: مشركين عرب با مسلمانان مجادله كرده، مى‌گفتند: چگونه چيزهايى را كه خودتان مى‌كشيد ميخوريد و چيزهايى كه خدا كشته نمى‌خوريد، در حالى كه كشته‌