(سُبْحانَهُ وَ تَعالى‌ عَمَّا يَصِفُونَ‌): خداوند، منزه و برتر از آن اوصافى است كه آنان برايش مى‌شمارند و او را داراى شريك و پسر و دختر مى‌دانند. اينكه فرزند داشتن براى خدا نقص شمرده مى‌شود، از اين لحاظ است كه: يا خدا از راه ولادت و توليد مثل پدر ميشود يا كسى را پسر خوانده خويش مى‌كند. هر دو مايه نقص خدا و موجب تشبيه او بمخلوقات است.

(بَدِيعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌): خداوند آفريننده و پديد آرنده زمين و آسمانهاست بدون اينكه آنها را از چيزى آفريده يا از روى الگويى بخلق آنها دست زده باشد.

اين معنى از امام باقر (ع) نيز نقل شده است.

(أَنَّى يَكُونُ لَهُ وَلَدٌ): چگونه ممكن است چنين خدايى داراى فرزند باشد؟

آيا اين فرزند، از كجا آمده است؟

(وَ لَمْ تَكُنْ لَهُ صاحِبَةٌ): در حالى كه او را همسرى نبوده است و معمولا فرزند از زنها تولد ميشود.

(وَ خَلَقَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ): او خالق هر چيزى است، بنا بر اين نه همسر دارد، نه فرزند، زيرا مخلوق نميتواند همسر يا فرزند خالق باشد. پس چگونه ممكن است كه خداوند بوسيله فرزند نيرو بگيرد و نسل خود را زياد كند؟!( وَ هُوَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ‌): خداوند عالم بهمه اشياء است، موجود باشند يا معدوم، هيچ چيز بر او پوشيده نيست.

جبريان مى‌گويند: از جمله‌(وَ خَلَقَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ) بر مى‌آيد كه خداوند خالق كارهاى نيك و بد مردم است. لكن معناى اين جمله اين است كه خداوند خالق مخلوقات و موجودات است. چنان كه اگر گفته شود: «اكلت كل شي‌ء» يعنى همه ماكولات را خوردم نه هر چه در جهان وجود دارد.

بنا بر اين همه آفريده‌ها با همه شگفتيهايى كه در آنهاست، بخداوند بزرگ‌