خداوند ستارگان را براى منافع مهم و بى‌شمارى آفريده است. اگر كسى درباره ستارگان كوچك و بزرگ و اختلاف محل و مدار و اتصالات و حركات آنها و فوايد خورشيد و ماه و تأثير آنها در رشد و پرورش حيوانات و گياهان، دقت كند، صحت اين مدعى برايش ثابت ميشود. اگر آنها فقط براى راهنمايى انسان آفريده شده بودند، معنى نداشت كه برخى كوچكتر و برخى بزرگتر باشند و مدارات آنها با هم مختلف باشد: در تفسير على بن ابراهيم است كه منظور از نجوم، آل محمد ص است.

(قَدْ فَصَّلْنَا الْآياتِ لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ‌): ما دلايل و آيات خود را براى مردمى كه از راه انديشه، علم پيدا كنند، بيان كرده‌ايم.

(وَ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ): خداوند شما را از حضرت آدم آفريده است، زيرا همه ما از آدم آفريده شده‌ايم و مادر ما حوّا نيز از پهلوى آدم آفريده شده است. اين خود يكى از منت‌هاى خدا بر انسان است، زيرا هر گاه همه انسانها فرزند يك پدر باشند، زمينه تعاون و دوستى و الفت، براى آنها مساعدتر است.

(فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ‌): شما جايگاهى در رحم و منزلى در قبر داريد تا وقتى كه بر انگيخته شويد. اين معنى از عبد اللَّه بن مسعود است. سعيد بن جبير و عكرمه گويند:

يعنى شما را قرارگاهى در رحم مادران و پناهگاهى در پشت پدران است. مجاهد گويد:

يعنى شما را قرارگاهى در روى زمين و جايگاهى در آخرت نزد خداوند است. ابو العاليه گويد: يعنى قرارگاهى در زندگى اين جهان و جايگاهى پس از مرگ و پس از حشر داريد. حسن گويد: يعنى جايگاهى در قبر و منزلى در دنيا داريد. مى‌گفت: يا بن آدم، تو در ميان خانواده خودت وديعه هستى و نزديك است كه به جايگاه خود رفته، به رفيقت ملحق شوى. سپس شعر لبيد را مى‌خواند:

يعنى: مال و خانواده، در دست انسان وديعه‌اى هستند كه بايد روزى باز گردانده شوند.

در همين معنى سليمان بن زيد عدوى گفته است: