بيان آيه 92

قرائت‌

لينذر: ابو بكر از عاصم اين فعل را به ياء و ديگران به تاء قرائت كرده‌اند.

قرائت اول بنا بر اين است كه ترساننده، قرآن باشد و قرائت دوم بنا بر اين است كه خطاب به پيامبر باشد.

اعراب‌

(أَنْزَلْناهُ‌): اين جمله در محل رفع و صفت «كتاب» است، همچنين «مبارك»

مقصود

در آيه پيش بيان فرمود كه تورات را بر موسى نازل كرده است. اكنون در اين آيه بيان مى‌كند كه راه قرآن، همان راه تورات است.

(وَ هذا كِتابٌ أَنْزَلْناهُ مُبارَكٌ‌): اين قرآن را بوسيله جبرئيل از آسمان بر تو نازل كرده‌ايم. كتابى است مبارك كه ستوده است و وسيله‌اى است براى نيل به سعادت و خوشبختى دو جهان. هر كس بقرآن عمل كند، رستگار ميشود. اين معنى از ابو مسلم است. برخى گفته‌اند: بركت به معناى ثابت ماندن خير و زياد شدن آن است. چنان كه‌(تَبارَكَ اللَّهُ) يعنى: خداوند همواره بر قرار بود و هست و سزاوار تعظيم است. بنا بر اين قرآن را از اينجهت مبارك ناميده است كه خواندن و عمل به آن خير است. در اين كتاب دانش اولين و آخرين و آمرزش گناهان و بيان حلال و حرام است. برخى گفته‌اند: بركت يعنى افزونى. قرآن از اينجهت مبارك است كه بيشتر از كتابهاى آسمانى پيشين مطالب مورد نياز را بيان كرده و آنها را نسخ كرده و خودش هرگز نسخ نخواهد شد.

(مُصَدِّقُ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ‌): قرآن كتابهاى تورات و انجيل و ... را تصديق مى‌كند.