آيه نازل شد.

در روايت ديگر از ابن عباس نقل شده است كه اين آيه درباره كافرانى نازل شده است كه منكر قدرت خدا بودند. طبق اين آيه هر كس اقرار كند كه خداوند بر همه چيز قادر است، خدا را شناخته است.

مجاهد گويد: درباره مشركين قريش نازل شده است.

مقصود

قبلا نام پيامبران را بميان آورد. اكنون روى سخن با منكران نبوت است.

مى‌فرمايد:

(وَ ما قَدَرُوا اللَّهَ حَقَّ قَدْرِهِ إِذْ قالُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ عَلى‌ بَشَرٍ مِنْ شَيْ‌ءٍ):

آنان حق معرفت خدا را ادا نكردند و او را آن چنان كه بايد و شايد، تعظيم و توصيف نكردند، زيرا گفتند: خداوند پيامبرى نفرستاده و بر بشرى وحى خود را نازل نكرده است. تا اينكه مقتضاى حكمت و مصلحت، اين است كه خداوند پيامبر بفرستد. معجزات آشكارى هم ثابت كرده‌اند كه خداوند پيامبران بسيارى را برگزيده است. سپس به پيامبر خود دستور مى‌دهد:

(قُلْ مَنْ أَنْزَلَ الْكِتابَ الَّذِي جاءَ بِهِ مُوسى‌): به اينها بگو: چه كسى تورات را بر موسى نازل كرده است؟ نظر به اينكه اعتراض كننده يهودى بود، دستور داد كه پيامبر، كتاب آسمانى تورات را كه حتى به اعتقاد يهوديان بر موسى كه بشرى بوده است، نازل شده، به ياد آنها آورد و بى‌اساس بودن اعتراض را اثبات كند.

(نُوراً وَ هُدىً لِلنَّاسِ تَجْعَلُونَهُ قَراطِيسَ‌): حضرت محمد با حضرت موسى چه فرقى دارد؟! موسى داراى كتابى بود كه همچون نورى وسيله هدايت مردم براه راست بود. اكنون شما يهوديان كتاب روشنى بخش وى را در كتابها و صحيفه‌هاى متفرق ثبت و ضبط كرده، بدان استناد مى‌جوييد. قرآن نيز نظير تورات و برنامه‌هاى آن وسيله هدايت است.