دلالت آيه‌

از اين آيه بر مى‌آيد كه در هر دوره‌اى بايد پيامبر يا امامى باشد كه دين را پاسدارى كند. اين مطلب از جمله:(فَقَدْ وَكَّلْنا بِها قَوْماً) استفاده ميشود. طبق اين جمله، منصب پاسدارى دين را خداوند به افراد مى‌بخشد.

گروهى به اين آيه استدلال كرده‌اند كه پيامبر و امتش تابع شرايع گذشته بوده‌اند.

تنها آن قسمتهايى كه منسوخ شده، تبعيت نميكرده‌اند.

اما اين مطلب صحيح نيست، زيرا اين آيه در مورد مطالبى است كه ميان همه پيامبران مورد قبول بوده است. اين مطالب جز توحيد و اخلاق پسنديده چيزى نيست.

اما احكام دينى از آنجا كه در ميان پيامبران مورد اختلاف بوده و هر پيامبرى حكمى مخصوص داشته است، پيروى از همه انبيا در آن احكام امكان ندارد.

دلالت ديگر آيه اين است كه: پيامبر ما بسوى همه جهانيان مبعوث و نبوت باو ختم شده است. اين مطلب، از جمله‌(إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرى‌ لِلْعالَمِينَ) استفاده ميشود.