بيان آيه 88- 89- 90

قرائت‌

اقتده: ابن عامر بكسر هاء و اشباع كسره قرائت كرده است و ديگران به سكون هاء. جز اينكه حمزه و كسايى و يعقوب و خلف در وصل هاء را حذف و در وقف باقى مى‌گذارند.

وجه قرائت اول اين است هاء ضمير و بمصدر فعل برمى‌گردد. اگر چه مصدر ذكر نشده است اما فعل بر آن دلالت مى‌كند.

مثل:

يعنى: اين است سراقه كه درس قرآن را ميخواند و حال آنكه اگر به رشوه برسد، مانند، گرگ است. (يعنى: يدرس درساً).

اما وجه قرائت دوم اين است كه كلماتى كه آخر آنها مكسور است در حالت وقف بهاء سكت. ختم مى‌كنند، بنا بر اين در حال وصل احتياجى به اين هاء نيست.

مقصود

پيامبران مورد توجه و عنايات و اكرام پروردگار هستند و مردم بايد بآنها اقتدا كنند. در اين زمينه مى‌فرمايد:

(ذلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِي بِهِ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ‌): آنچه در گذشته درباره هدايت و گزينش و تفضيل پيامبران گفته شد، نعمتى است كه خداوند بهر كس از بندگان خود بخواهد مى‌بخشد. هدايتى كه در اينجا آمده و شامل حال پيامبران خدا مى‌شود، بمعناى دلالت و راهنمايى نيست، بلكه بمعناى ارشاد بسوى پاداش است. چنان كه فرمود:

(وَ كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ) يعنى: همچنين نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم. بديهى‌