تا كسى بر اثر كردار ناپسند در معرض هلاكت و بدبختى قرار نگيرد و گرفتار جهنم و كيفر خداوند نشود.

(لَيْسَ لَها مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيٌّ وَ لا شَفِيعٌ‌): و كارش بمرحله‌اى برسد كه جز خداوند يار و ياور و فرياد رسى نداشته باشد.

(وَ إِنْ تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لا يُؤْخَذْ مِنْها): در روز قيامت اگر هر چه فدا كند و هر وسيله‌اى كه دارد بر انگيزد از او قبول نميشود، زيرا آن روز، روز پذيرش توبه نيست. توبه فقط در دنيا قبول ميشود.

(أُولئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِما كَسَبُوا): اينها بر اثر كردار زشت خود در معرض هلاكت قرار گرفته‌اند و راه نجاتى ندارند.

(لَهُمْ شَرابٌ مِنْ حَمِيمٍ وَ عَذابٌ أَلِيمٌ بِما كانُوا يَكْفُرُونَ‌): بر اثر اينكه كافر شده‌اند، براى آنهاست آب جوش و عذاب دردناك.

درباره اينكه آيا اين آيه منسوخ است يا نه، اختلاف است؟ قتاده گويد:

به «آية السيف»[1] نسخ شده است. برخى گفته‌اند: منسوخ نيست، بلكه تهديد است.

در هر صورت، اين آيه تهديد شديدى است نسبت به كسانى كه كارشان استهزا به قرآن كريم است. تا كسى تابع راه و رسم آنها نشود. فراء گويد: هر امتى داراى عيدى است كه در آن روز به لهو و لعب مى‌گذراند. بجز امت محمد كه عيدى جز نماز و دعا و عبادت ندارد.

[1]- ممكن است منظور از« آية السيف» اين آيه باشد:« فَقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ»( سوره نساء 84: در راه خدا جهاد كن كه جز بر نفس خود مكلف نيستى) در روايت آمده است كه خداوند بر پيامبر خود شمشيرى نازل كرد كه داراى غلاف نبود و به او گفته شد:« فَقاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا تُكَلَّفُ إِلَّا نَفْسَكَ»( سفينة البحار 1 ر 679 ماده سيف) ممكن است منظور آيه 5 سوره توبه« فَاقْتُلُوا الْمُشْرِكِينَ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ» باشد( الميزان 7 ر 157