(فَتَنْفُخُ فِيها فَتَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِي‌): و روح را به امر خداوند در آن مى‌دميدى و مرغى مى‌شد. كلمه «طير» هم مذكر و هم مونث است. مونث بودن آن به اعتبار معناى آن يعنى جمع بودن و مذكر بودن آن به خاطر لفظ است. مفرد آن «طائر» است.

مثل «ظاعن، ظعن، راكب، ركب». مقصود اين است كه همين كه عيسى در آن نفخ ميكرد، خداوند، كالبد خاكى را تبديل بگوشت و پوست و خون و استخوان و پر و بال ميكرد و او را بزيور حيات مى‌آراست، بنا بر اين به امر و اراده خداوند مرغ زنده‌اى مى‌شد، نه به فعل عيسى.

(وَ تُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ بِإِذْنِي‌): و كور مادرزاد و پيس را به اذن من شفا مى‌دادى.

يعنى دعا ميكردى و من اجابت ميكردم.

(وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتى‌ بِإِذْنِي‌): و يادآور هنگامى كه براى زنده شدن مردگان به درگاه من استغاثه ميكردى و من خواهش ترا مستجاب و مردگان را زنده ميكردم و از قبر بيرون مى‌آوردم، تا مردم آنها را ببينند. بيرون آوردن مردگان را به عيسى نسبت مى‌دهد، بخاطر اينكه بدعاى او بود.

(وَ إِذْ كَفَفْتُ بَنِي إِسْرائِيلَ عَنْكَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّناتِ‌): و آن گاه كه با بينات و دلائل واضح، نزد بنى اسرائيل آمدى و آنها از روى كفر و عناد، مى‌خواستند ترا بكشند و من آنها را از كشتن تو باز داشتم. ممكن است اين بازداشتن، از روى لطف باشد يا از روى قهر و منع. همانطورى كه جلو كسانى كه مى‌خواستند پيامبر اسلام را بكشند، گرفت.

(فَقالَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ‌): و آنان كه منكر نبوت تو بودند، گفتند: اين نيست مگر سحر آشكار. يعنى آنچه را عيسى آورده است، سحرى ظاهر و هويداست.

بديهى است كه در آغاز آيه كه خداوند مى‌فرمايد: اى عيسى نعمت‌هاى مرا نسبت بخود و مادر خود ياد كن ... منظور اين است كه براى قوم خود كه ترا تكذيب كردند- بگو تا بر آنها اتمام حجت شود، زيرا آنان ترا خداى خود خواندند. سپس به تفصيل آن نعمتها پرداخت.