معناى خدا بودن مسيح، همين است.

(وَ قالَ الْمَسِيحُ يا بَنِي إِسْرائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَ رَبَّكُمْ‌): مسيح گفت: اى بنى اسرائيل خداوند را كه خالق من و شما و مالك من و شماست و من و شما همگى بندگان اوييم، پرستش كنيد.

(إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ): با اينكه ثابت شده است كه هيچكس جز خداوند نمى‌تواند كارهايى انجام دهد كه سزاوار عبادت باشد، اگر كسى گمان كند كه ديگرى سزاوار پرستش است، خداوند او را از رفتن به بهشت منع مى‌كند.

(وَ مَأْواهُ النَّارُ): و جايگاه او دوزخ است. اين مطالب را مسيح بقوم خود گفت:

(وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ): ستمكاران را ياورى نيست كه از عذاب، نجات بخشد.

سپس سوگند ديگرى ياد مى‌كند و ميفرمايد:

(لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ ثالِثُ ثَلاثَةٍ): آنهايى كه خدا را يكى از سه عنصر مى‌دانستند كافر شدند. عموم مسيحيان- اعم از يعقوبية، مكانيه و نسطوريه- معتقد بودند كه:

خدا از سه عنصر پديد آمده و در عين حال يكى است: پدر، پسر و روح القدس. اين سه، يك خدا هستند نه سه خدا. بدينترتيب، زير بار سه خدا نمى‌روند، ولى حقيقت آن، چيزى غير از تعدد خدايان نيست، زيرا در نظر آنان، پسر خداست، پدر خداست، روح القدس هم خداست. بديهى است كه پسر غير از پدر است.

(وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلَّا إِلهٌ واحِدٌ): جز خداوند يكتا خدايى نيست. حرف «من» براى تاكيد آمده است.

(وَ إِنْ لَمْ يَنْتَهُوا عَمَّا يَقُولُونَ لَيَمَسَّنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌): اگر از گفتار و عقيده «سه خدايى» و «سه گانه پرستى!» توبه نكنند، سوگند ياد مى‌كنم كه عذابى دردناك بكافران آنها مى‌رسد. علت اينكه اين عذاب را اختصاص بكافران ايشان داده، اين است كه او علم دارد كه برخى از ايشان توبه خواهند كرد. اين قول از ابو على جبايى و زجاج است. و بقولى: مقصود تعميم عذاب است نسبت بهر دو فرقه: فرقه اول كه عيسى را خدا مى‌دانستند و فرقه دوم كه خدا را يكى از سه عنصر مى‌دانستند و ضمير «منهم»