نخلها و درختان ديگر و از زراعتها بهره‌مند خواهند شد. يعنى در بلاد خود مى‌ماندند و از تبعيد و قتل مصون مى‌بودند. و بنا بر اين مى‌توانستند از اموال و مزارع و ميوه‌ها و چار پايان استفاده كنند. علت اينكه در اينجا از ميان منافع نعمت‌ها تنها به خوردن اشاره مى‌كند، اين است كه: معظم منافع، خوردن است. بدينترتيب خداوند متعال يهود را بياد نعمتهايى كه از دست داده‌اند، افكنده، آنها را به تاسف وا ميدارد و جواب اينكه مى‌گفتند خداوند دستهايش بسته است، مى‌دهد. برخى گويند: مقصود از(لَأَكَلُوا مِنْ فَوْقِهِمْ وَ مِنْ ...) اين است كه در رفاه و آسايش بودند. چنان كه گفته ميشود: «فلان كس از سر تا پا در خوشى است» نظير آن اين آيه است.(وَ أَنْ لَوِ اسْتَقامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لَأَسْقَيْناهُمْ ماءً غَدَقاً) ...( وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لا يَحْتَسِبُ) (جن 16 و طلاق 2: اگر بر راه دين پايدار مانده بودند، آنها را آبى فراوان مى‌داديم و هر كس كه تقوى پيشه كند، خداوند براى او راهى قرار دهد و او را از جايى كه گمان ندارد، روزى رساند) پس تقوى يكى از اسباب فراوانى روزى است.

(مِنْهُمْ أُمَّةٌ مُقْتَصِدَةٌ): دسته‌اى از آنها معتدلند و زياده روى و قصورى ندارند.

ابو على جبايى گويد: منظور آن عده‌اى است كه با پذيرش اسلام، از پيامبر اطاعت كردند مجاهد و سدى و ابن زيد نيز چنين گويند. در تفسير اهل بيت نيز چنين روايت شده است.

برخى گويند: مقصود نجاشى و همراهان اوست. برخى- بنا بنقل زجاج- گويند:

منظور كسانى است كه با پيامبر، ستيزه نكردند. ممكن است منظور كسانى باشد كه مسيح را بنده خدا مى‌دانستند، به خدا.

(وَ كَثِيرٌ مِنْهُمْ ساءَ ما يَعْمَلُونَ‌): و بيشتر يهوديان و مسيحيان مرتكب كارهاى زشت مى‌شوند. اينها كسانى بودند كه در كفر و انكار پيامبر، پايدارى مى‌كردند.