ايشان بوزينگان و خوكان و پرستندگان طاغوت آفريد) بديهى است كه خداوند، خالق كافر است، لكن خلق كافر، خلق كفر او نيست و خداوند او را كافر نكرده است. (يعنى خداوند كسى را آفريده، كه به اختيار خود كافر شده است) جبريان نمى‌توانند بگويند: ما از اين جمله استفاده مى‌كنيم كه همانطورى كه خداوند چيزى را آفريد كه بوزينه يا خوك بود، انسانى خلق كرد كه پرستنده طاغوت بود (يعنى همانطورى كه خوك بودن يا بوزينه بودن، ذاتى خوك يا بوزينه است، پرستنده طاغوت بودن هم ذاتى چنين انسانى است).

زيرا درست است كه خوك و ميمون را خداوند «خوك و ميمون» آفريده و اين صفت، ذاتى آنهاست، لكن در مورد انسان چنين مطلبى صحيح نيست و دلايلى در دست داريم كه بمقتضاى آنها خداوند متعال برتر از اين است كه انسان را كافر و عابد طاغوت، بيافريند، بنا بر اين، تفاوت ميان اين دو، از زمين تا آسمان است!( أُولئِكَ شَرٌّ مَكاناً): اينان را كه خداوند توصيف و آنها را ملعون و مغضوب و پرستنده طاغوت، معرفى كرد، جايگاهى بدتر دارند، زيرا ماواى آنها دوزخ است. اما جايگاه مردم مؤمن، بد نيست، زيرا آنها اصحاب بهشت بوده، جايگاهى خوش و دلنشين دارند.

برخى گويند: يعنى جايگاه آنان هم در دنيا بد است و هم در آخرت. در دنيا بخاطر قتل و اسارت و خوارى و فرومايگى و پرداخت جزيه. و در آخرت بخاطر عذاب ابدى!( وَ أَضَلُّ عَنْ سَواءِ السَّبِيلِ‌): همچنين، از راه راست منحرف‌تر و از نجات دورترند.

مفسران گويند: هنگامى كه اين آيه، نازل شد، مسلمانان اهل كتاب را سرزنش كرده، گفتند:

- اى برادران بوزينگان و خوكان! آنها سرافكنده و رسوا شدند.