بيان آيه 105 و 106

شان نزول‌

اين آيه‌ها در باره «بنى أبيرق» كه سه برادر بودند به نامهاى: «بشير، بشر و مبشر» نازل شده‌اند. كنيه بشير «ابو طعمه» بود، وى شعر مى‌گفت و اصحاب پيامبر را هجو مى‌كرد و مى‌گفت فلان كس، گفته است. اين سه برادر، هم در جاهليت و هم در اسلام، فقير و محتاج بودند. ابو طعمه بخانه «رفاعة بن زيد» دستبرد زد و طعامى و شمشيرى و زرهى از او سرقت برد. رفاعة اين موضوع را با فرزند برادر خويش «قتاده بن نعمان» كه از جنگجويان بدر بود، در ميان گذاشت و به اتفاق يكديگر در خانه، بكاوش پرداختند و در اينباره از اهل خانه، پرسش كردند. بنى ابيرق گفتند: بخدا سوگند، دزد شما «لبيد بن سهل» است كه مردى بود معنون و داراى شخصيت ذاتى و خانوادگى! لبيد با شمشير آخته، به ايشان حمله‌ور شد و گفت: اى پسران ابيرق، آيا بمن نسبت دزدى مى‌دهيد، در حالى كه شما خود به اين نسبت سزاوارتريد؟! مگر نه شما همان قوم دو رو و دو رنگى هستيد كه پيامبر گرامى اسلام را هجو مى‌كنيد، آن گاه اين عمل ناجوانمردانه خود را به قريش نسبت مى‌دهيد؟! اكنون بى درنگ. بگناه خويش اقرار كنيد و گرنه شما را از دم شمشير، مى‌گذرانم.

آنها لبيد را راضى و از او رفع تهمت كردند.

قتاده، بخدمت پيامبر اسلام شرفياب شد و عرض كرد: افراد خانواده و بستگان ما، افراد نادرستى هستند كه بخانه عمويم دستبرد زده و طعامى و سلاحى از آنجا به سرقت برده‌اند.

پيامبر گرامى فرمود: در اينباره درست بررسى كنيد.

مردى از ايشان بنام اسير بن عروه، گروهى از افراد قبيله را گرد آورد و باتفاق‌