اختيار آنهاست و آنها در برابر پروردگار، هيچگونه قدرت و اراده‌اى ندارند، بهمين جهت است كه ديگرى نيز نمى‌تواند در برابر خدا از ايشان دفاع كند. بنا بر اين تقدير جمله اين است: «من يملك من امر اللَّه ...»( إِنْ أَرادَ أَنْ يُهْلِكَ الْمَسِيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَ أُمَّهُ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً): مقصود اينست كه اگر مسيح، خدا بود مى‌توانست در برابر اراده خداوند، از خود دفاع كند و نگذارد كه خدا او و ديگران را بهلاكت رساند، حال آنكه مسيح را چنين قدرتى نيست، زيرا هيچكس را ياراى مخالفت اراده پروردگار متعال نيست. بدين ترتيب روا نيست كه انسان، آفريده مغلوبى را پروردگار خود بداند.

برخى گفته‌اند:

- مقصود اين است كه: كسى كه چنين قدرتى دارد، برتر از اين است كه با او خدايى باشد يا چيزى به او مانند شود.

(وَ لِلَّهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما بَيْنَهُما): خداوند را پادشاهى آسمانها و زمين و ما بين آنهاست. چنين خدايى دومى ندارد، بنا بر اين مسيح نيز در قلمرو ملك خداست، نه خداست و نه پسر خدا، زيرا كسى كه مملوك و در قلمرو ملك الهى است، چگونه ممكن است خدا باشد؟!( يَخْلُقُ ما يَشاءُ): او خدايى است كه هر چه بخواهد بهر كيفيتى كه اراده كند، بزيور آفرينش مى‌آرايد، اگر بخواهد انسان را از مردى و زنى و اگر بخواهد انسان را تنها از زنى خلق مى‌كند، بنا بر اين اگر مسيح تنها از زنى بوجود آمده است، اين دليل خدايى وى نيست.

(وَ اللَّهُ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ): خداوند بر هر چه كه بخواهد خلق كند، تواناست.

سخنى با مسيحيان‌

اين آيه در مقام رد مسيحيان است كه مى‌گويند:

- خداوند با مسيح اتحاد پيدا كرد، بنا بر اين قالب جسمانى مسيح بر اثر حلول خداوند، جنبه الوهيت پيدا كرد و وظيفه مردم است كه او را پرستش كرده،