مورد نظر باشند. يعنى خداوند فرمود: من با شمايم و شما را در برابر دشمن يارى مى‌كنم و در اين ماموريت جنگى- كه بر طبق عهد و ميثاق من است- من پشتيبان شما خواهم بود. سپس مطلب ديگرى را آغاز كرد، فرمود:

(لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلاةَ): اگر شما بنى اسرائيل، نماز را بر پاى داريد.

(وَ آتَيْتُمُ الزَّكاةَ): و زكات را بدهيد.

(وَ آمَنْتُمْ بِرُسُلِي‌): و گفتار پيامبرانم را تصديق كنيد. برخى گفته‌اند: خطاب به نقباست.

(وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ‌): حسن و مجاهد و زجاج گويند: يعنى پيامبران را يارى كنيد.

ابن زيد و ابو عبيده گويند: يعنى آنها را تعظيم و اطاعت كنيد( وَ أَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً): و در راه خدا انفاق كنيد و پول خود را در كارهاى خير مصرف كنيد. اين كارها درست مثل قرض دادن به خداوند است و بنا بر اين پاداش آنها را خدا مى‌دهد. برخى گفته‌اند: مقصود از «حسناً» اين است كه از روى خشنودى باشد و منت و آزارى بدنبال نداشته باشد و بقولى «حسنا» يعنى حلال.

(لَأُكَفِّرَنَّ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ‌): در اين صورت، گناهان گذشته شما را مورد عفو قرار داده، از كيفر شما چشمپوشى مى‌كنم.

(وَ لَأُدْخِلَنَّكُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ): و شما را داخل بهشتهايى كنم كه نهرها از زير آنها جارى است.

(فَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذلِكَ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ السَّبِيلِ‌): كسى كه بعد از ماموريت نقيبان و گرفتن پيمان، كفر ورزد، راه روشن را گم كرده است.

اين آيه دلالت دارد بر اينكه: حق، حد وسط ميان افراط و تفريط است. از امير المؤمنين على ع روايت شده است كه: «راست و چپ گمراه كننده است، جاده، همان راه ميانه است ...»