امرء القيس گويد. «و رضت فذلت صعبة الى اذلال» يعنى او را رام كردم و چه خوب رام شد. در اينجا در حقيقت «رضت» به معناى «اذللت» است.

مقصود

در آيه پيش خداوند پرده از روى نيرنگ يهوديان و قصد سوء ايشان نسبت به پيامبر برداشت و در باره دفع شر ايشان سخن گفت، اكنون در باره احوال ايشان و پليدى باطن و زشتى عادت آنها در خيانت به پيامبران سخن مى‌گويد، تا خاطر پيامبر را از رفتار و قصد سوء ايشان تسليت دهد. فرمود.

(وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ بَنِي إِسْرائِيلَ‌). خداوند از بنى اسرائيل پيمان محكم گرفت و آنها پيش او سوگند ياد كردند كه عبادت خود را براى او خالص كرده، به پيامبرانش ايمان آوردند و احكامش را اطاعت كنند( وَ بَعَثْنا مِنْهُمُ اثْنَيْ عَشَرَ نَقِيباً): موسى را مامور كرديم كه از دوازده قبيله يهود، دوازده نفر مامور كند تا همچون ديده‌بانان به سرزمين شام رفته، اخبار آنجا و خصوصيات مردم آن منطقه را براى بنى اسرائيل شرح دهند. وى از هر قبيله‌اى نقيبى امين، برگزيد و آنها را به ماموريت فرستاد. اينان بموقع بازگشت، قوم خود را از جنگ ايشان منع كردند، زيرا آنها را نيرومند، يافته بودند، تنها دو تن از اين دوازده تن- كالب بن يوفنا و يوشع بن نون- مردم يهود را بجنگ تشويق كردند.

اين معنى از مجاهد و سدى است.

حسن و جبايى گويند: يعنى از هر قبيله‌اى بر آن پيمان ضامنى گرفتيم. قتاده گويد: يعنى از هر قبيله‌اى گواهى گرفتيم. بلخى گويد: ممكن است اين دوازده تن، پيامبران يا پيشوايان يهود باشند. ابو مسلم گويد: آنها به پيامبرى برگزيده شدند تا دين را بر پاى دارند و تورات را به يهوديان تعليم دهند و آنها را بدستورهاى الهى امر كنند.

(وَ قالَ اللَّهُ إِنِّي مَعَكُمْ‌): ربيع گويد: خطاب به نقباست. اكثر مفسران گويند:

خطاب به بنى اسرائيل است كه خداوند از آنها پيمان گرفت. ممكن است نقبا نيز