بيان آيه 144- 145- 146

قرائت‌

اهل كوفه، بجز ابو بكر «الدرك» را به سكون راء و ديگران بفتح راء، خوانده‌اند. بديهى است كه: «درْك و درَك» دو لغت هستند مثل: «نَهْر و نَهَر» و «شَمْع و شَمَع» و «قص و قصص»

لغت‌

سلطان: حجت و دليل. زجاج گويد: اين كلمه هم مذكر و هم مؤنث، بكار مى‌رود، لكن در قرآن بصورت مذكر استعمال شده است. علت اينكه: امير را سلطان گويند، اين است كه بر مردم، صاحب حجت است.

درك: در اصل ريسمان دلو است كه به بند چاه بسته و به ته چاه فرستاده مى‌شود.

سپس از آنجا كه آتش دوزخ، از لحاظ صورت، پست و زيرين است، به آن «درك» گفته‌اند. جمع «درك» ادراك و دروك و جمع «درك» ادرك است.

مقصود

اكنون خداوند مردم مؤمن را از دوستى با منافقان، منع كرده، مى‌فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ): اى مردم مؤمن، كافران را دوست و ياور مگيريد( مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ‌): كه مانند ايشان خواهيد شد.

(أَ تُرِيدُونَ أَنْ تَجْعَلُوا لِلَّهِ عَلَيْكُمْ سُلْطاناً مُبِيناً): آيا مى‌خواهيد كه براى خداوند متعال بر خودتان حجتى آشكار قرار دهيد؟ اين استفهام، براى تقرير و تثبيت اصل مطلب است‌

دلالت آيه‌

در اين آيه، دلالتى است بر اينكه خداوند، جز بعد از اقامه حجت و دليلى، و