مالك و اوزاعى نيز همين است. شافعى مى‌گويد: پنج مرتبه شير دادن، موجب حرمت مى‌شود. عايشه و سعيد بن جبير نيز چنين گفته‌اند. اصحاب ما گويند: آن رضاعى موجب حرمت مى‌شود كه گوشت را بروياند و استخوان را محكم كند و اين امر در صورتى تحقق مى‌يابد كه طفل يك شبانه‌روز از پستان زنى شير بنوشد بدون اينكه در اين مدت از پستان زن ديگرى شير بخورد يا پانزده مرتبه پياپى از پستان زنى شير بنوشد بدون اينكه در اين مدت زن ديگرى به او شير بدهد. بعقيده بعضى از اصحاب ما ده مرتبه پى در پى براى ايجاد حرمت، كافى است.

3- كيفيت رضاع، اصحاب ما مى‌گويند آن رضاعى موجب حرمت مى‌شود كه طفل مستقيماً از پستان، شير را بنوشد آنهم از راه دهان، اما از راههاى ديگر شير را به معده او برسانند موجب حرمت نمى‌شود. همچنين شير ميت، تاثيرى در حرمت ندارد. البته همه اين مسائل خلافى است.

(وَ أُمَّهاتُ نِسائِكُمْ‌): يعنى نكاح، مادر زن نيز حرام است. اعم از اينكه، مادر خود زن يا مادر مادرش يا مادر پدرش باشد و اعم از اينكه مادر نسبى يا مادر رضاعى او باشد.

مادر زن با خود عقد حرام مى‌شود اعم از اينكه اين عقد آميزشى بدنبال داشته باشد يا نداشته باشد. زيرا خداوند حرمت مادر زن را مقيد به آميزش نكرده است.

(وَ رَبائِبُكُمُ اللَّاتِي فِي حُجُورِكُمْ‌): دختران همسرانتان كه از شوهران ديگر هستند و در ضمان شما و تربيت شما هستند، بر شما حرام هستند. بدون هيچ اختلافى، بودن دختر زن در تربيت و ضمان شوهر، شرط حرمت نيست و علت اينكه در اينجا ذكر شده اين است كه غالباً دختر زن، تحت تربيت و سرپرستى شوهر زن مى‌باشد. بنا بر اين دختر زن و دختر پسر زن و دختر دختر زن و ... بر شوهر حرامند. چه همه اينها را ربيبه مى‌نامند.

(مِنْ نِسائِكُمُ اللَّاتِي دَخَلْتُمْ بِهِنَ‌): اين جمله صفت است براى مادران ربيبه‌ها، بنا بر اين ربيبه موقعى حرام است كه شخص با مادر او آميزش كرده باشد و اگر آميزش نكرده باشد، حرام نيست و اين مساله اجماعى است.