(فَلْيَتَّقُوا اللَّهَ‌): بايد اين افراد از خدا بترسند و نسبت به يتيمان ديگران ظلمى روا ندارند و طورى با آنها رفتار كنند كه دلشان ميخواهد ديگران پس از مرگشان با يتيمان خودشان رفتار كنند. برخى گفته‌اند: منظور اين است كه از خدا بترسند و به مؤمنان ضررى وارد نكنند.

(وَ لْيَقُولُوا قَوْلًا سَدِيداً): سخن صواب و عادلانه و موافق شرع بگويند. بعقيده برخى يعنى سخن محكم و خالى از فساد و خلل بگويند. بنا بعقيده‌اى ديگر، يعنى يتيمان را نيكو مخاطب سازند و بهمين معنى روايتى از پيامبر گرامى نقل شده است كه: «كسى كه دلش ميخواهد از جهنم دور شود و داخل بهشت گردد، بايد با شهادت به يگانگى خدا و رسالت حضرت پيامبر و دوست داشتن براى مردم، آنچه را براى خود دوست ميدارد، ديده از جهان فرو بندد» پيامبر گرامى نهى كرده است از اينكه كسى به بيشتر از ثلث مال وصيت كند و فرموده است: ثلث زياد است. به سعد فرمود: «اگر وارثانى غنى بجاى گذارى پيش من محبوبتر از اين است كه آنها فقير و محتاج دست مردم باشند» در آيه بعد خداوند خورنده مال يتيم را از آتش جهنم بيم داده و فرموده است‌( إِنَّ الَّذِينَ يَأْكُلُونَ أَمْوالَ الْيَتامى‌ ظُلْماً): كسانى كه از اموال يتيمان سود مى‌برند و تصرفات ناحق و ظالمانه در ثروت ايشان مى‌كنند. منظور از اكل مال يتيم تنها خوردن و بلعيدن آن نيست. علت اينكه از ميان منافع مال، تنها خوردن را ذكر كرده است، اين است كه اين فايده غالبتر و مهمتر است و فوايد ديگر تابع آنند. نظير آن:( لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْباطِلِ‌) (سوره بقره آيه 188 يعنى اموالشان را به باطل مخوريد) و همچنين‌(لا تَأْكُلُوا الرِّبَوا) (سوره آل عمران آيه 130 يعنى ربا مخوريد) است. علت اينكه خوردن مال يتيم را مقيد ساخته است به اينكه ظالمانه باشد». اين است كه گاهى خوردن آن از روى استحقاق است و بعنوان اجرت يا قرض ميباشد چنان كه گذشت و بنا بر اين ظلم نيست و عيبى ندارد ممكن است گفته شود هر گاه مال يتيم را بعنوان اجرت يا قرض، بردارد، ديگر مال يتيم را نخورده بلكه مال خودش را خورده است و آيه را با آن سر و كارى نيست. گوئيم: خير، بلكه مال يتيم را خورده است، لكن نه از راه ظلم، و اگر فرض كنيم كه مال خودش را خورده است باز هم ذكر كلمه «ظلم» در اينجا براى تاكيد و بيان اين‌