[سوره النساء (4): آيه 92]

(وَ ما كانَ لِمُؤْمِنٍ أَنْ يَقْتُلَ مُؤْمِناً إِلاَّ خَطَأً وَ مَنْ قَتَلَ مُؤْمِناً خَطَأً فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ وَ دِيَةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلى‌ أَهْلِهِ إِلاَّ أَنْ يَصَّدَّقُوا فَإِنْ كانَ مِنْ قَوْمٍ عَدُوٍّ لَكُمْ وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَتَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ وَ إِنْ كانَ مِنْ قَوْمٍ بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَهُمْ مِيثاقٌ فَدِيَةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلى‌ أَهْلِهِ وَ تَحْرِيرُ رَقَبَةٍ مُؤْمِنَةٍ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيامُ شَهْرَيْنِ مُتَتابِعَيْنِ تَوْبَةً مِنَ اللَّهِ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً (92))

[1]

ترجمه‌

براى هيچ مؤمنى مباح نيست كه مؤمنى را بكشد، مگر از روى خطا. و كسى كه مومنى را از روى خطا بكشد، بر اوست آزاد كردن يك برده مؤمن و ديه‌اى كه به بازماندگان او تسليم مى‌شود، مگر اينكه صدقه دهند و نگيرند. پس اگر مقتول از مردى باشد كه با شما دشمنند و مؤمن باشد، بر قاتل تنها آزاد كردن برده‌اى مؤمن است و اگر مقتول از مردمى باشد كه ميان شما و ايشان پيمانى است، بر قاتل ديه‌ايست كه به بستگان مقتول تسليم مى‌شود و آزاد كردن برده‌اى مؤمن. كسى كه برده را نيابد، بايد دو ماه پى در پى روزه بگيرد، تا خداوند توبه را بپذيرد و خداوند دانا و حكيم است.

[1]- سوره نساء آيه 92 جزء 5