بيان آيه 89

مقصود

در اين آيه خداوند، احوال اين مردم منافق را بيان داشته، مى‌فرمايد:

(وَدُّوا لَوْ تَكْفُرُونَ كَما كَفَرُوا فَتَكُونُونَ سَواءً): اين منافقان كه شما در باره ايشان اختلاف كرده‌ايد، آرزو دارند كه شما بخدا و پيامبرش كافر گرديد، چنان كه ايشان نيز كافر شده‌اند، تا شما با ايشان يكسان گرديد و همگى كافر شويد. سپس مؤمنان را از دوستى با ايشان نهى كرده، مى‌فرمايد:

(فَلا تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ أَوْلِياءَ): از آنها يارى مخواهيد و با آنها مشورت مكنيد و در كارها از ايشان كمك مگيريد:

(حَتَّى يُهاجِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌): تا از مركز شرك خارج گردند و خود را از مشركان جدا سازند و در طلب دين بسوى شما آيند و با شما مساوى گردند. آن گاه هر چه براى شماست، براى ايشان و هر چه بر ايشان است بر شما خواهد بود. اين قول، از ابن عباس است. علت اينكه: دين خدا را(سَبِيلِ اللَّهِ) ناميده، اين است كه هر كس از راه دين برود، به نعمت خدا مى‌رسد و وارد بهشت مى‌شود.

(فَإِنْ تَوَلَّوْا فَخُذُوهُمْ‌). ابن عباس گويد: يعنى اگر از هجرت، اعراض كردند، آنها را بگيريد.

(وَ اقْتُلُوهُمْ حَيْثُ وَجَدْتُمُوهُمْ‌): و در هر جا از سرزمينهاى خدا- چه حل و چه حرم آنها را بدست آورديد، بكشيد.

(وَ لا تَتَّخِذُوا مِنْهُمْ وَلِيًّا وَ لا نَصِيراً): و از ايشان دوست و كسى كه شما را بر دشمنتان يارى كند، مگيريد

.