بيان آيه 85

لغت‌

شفاعت: اصل اين كلمه از شفع است كه به معناى جفت و ضد وتر مى‌باشد، چه در حقيقت كسى كه براى ديگرى وساطت مى‌كند، خود را رفيق و دوم او قرار داده است.

شفيع به كسى گويند كه ملك ديگرى را ضميمه ملك خود سازد.

شفاعت پيامبر

مسلمين در باره كيفيت شفاعت پيامبر در روز قيامت، اختلاف كرده‌اند:

معتزله و پيروان ايشان گويند: پيامبر، اهل بهشت را شفاعت مى‌كند تا خداوند بر درجات ايشان بيفزايد.

ديگران گويند: پيامبر آن عده از گنهكاران امت را كه خداوند از دينشان راضى است، شفاعت مى‌كند تا بدان وسيله كيفر آنها ساقط شود.

كفل: بهره و نصيب. اين كلمه از «اكتفلت البعير» است (يعنى بر كوهان شتر گليمى افكنده و بر او سوار شوند) در حقيقت در موقع سوار شدن بر شتر، از همه پشت شتر استفاده نمى‌شود بلكه از قسمتى از آن، استفاده مى‌شود.

ازهرى گويد: كفل يعنى كسى كه بخوبى سوار بر اسب نمى‌شود و اصل اين كلمه «كفل» بمعناى عجز است و كفالت به نفس و مال نيز از همين است و كفل بمعناى مثل است.

مقيت: اصل اين كلمه از «قوت» است و قوت، وسيله‌اى است كه جان انسان را حفظ كند و مقيت، كسى است كه بر حفظ جان و دادن قوت قدرت داشته باشد. چنان كه شاعر گويد:

يعنى: صاحب كينه‌اى كه خود را از او حفظ كردم و بر بدى او مقتدر بودم.