به ايشان مدهيد. چنان كه در قرآن گفته است:(لا تَقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ) و منظور اين است كه ايشان را مكشيد. اين نظر از سعيد بن جبير است.

بهتر اين است كه آيه را بمعنى عمومى‌ترى حمل كنيم. بنا بر اين مقصود اين است كه مال را بدست سفيهى كه آن را فاسد مى‌كند و همچنين طفل يتيم غير بالغ و طفل بالغى كه براى حفظ مال رشد كافى ندارد، نبايد داد. خواه مال از خود اين افراد باشد يا از خودشان نباشد و اينكه گفته است: «اموالكم» (اموالتان) نوعى مجاز است كه مال اين افراد را متعلق به سرپرست ايشان دانسته است يا اينكه منظور اين است كه مالى كه قسمتى از آن از شما و قسمتى از آن از سفيهان است بدست آنها مدهيد كه آن را تضييع مى‌كنند. از امام صادق (ع) پرسيدند: كه چگونه اموال آنها اموال ماست؟ فرمود:

شما وارث ايشان هستيد.

(وَ قُولُوا لَهُمْ قَوْلًا مَعْرُوفاً): با آنها در سخن مهربانى و از خشونت خوددارى كنيد و با آنها طورى سخن بگوئيد كه آنها را در راه رشد و صلاح زندگى دنيا و آخرت، رهنمون باشيد، بطورى كه وقتى بالغ مى‌شوند، براى يك زندگى مستقل، آمادگى يافته باشند. از اين آيه چنين استفاده مى‌شود كه هر گاه طفل يتيم، پس از بلوغ، رشد كافى براى اداره مال و امور زندگى نداشته باشد، مى‌توان جلو تصرفات او را گرفت، زيرا خداوند از دادن مال به سفيهان منع فرموده است. ديگر اينكه لازم است شخصى كه داراى وارثانى سفيه است، وصيت كند و براى آنها سرپرستى تعيين كند، چه اگر وصيت نكند و از تعيين سرپرست خوددارى كند، مثل اين است كه اموال خود را به سفيهان واگذار كرده است. علت اينكه «ناقص العقل» را سفيه ناميده‌اند اين است كه سفيه يعنى كسى كه دچار كمى حلم و كم حوصلگى است. از همين جهت است كه شخص فاسق هم سفيه ناميده شده است زيرا پيش مردم ديندار، وزنى ندارد.