اصحاب ما از امام باقر ع و امام صادق ع روايت كرده‌اند كه: منظور هر حاكم بغير حقى است كه مردم به آنها رجوع مى‌كنند.

(وَ قَدْ أُمِرُوا أَنْ يَكْفُرُوا بِهِ‌): آنها مامورند كه به طاغوت، كفر بورزند چه بآنها گفته شده است:(فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقى‌ لَا انْفِصامَ لَها) (سوره بقره آيه 256 يعنى كسى كه به طاغوت كفر بورزد و بخدا ايمان آورد، بريسمان محكم چنگ زده است كه پاره شدنى نيست)( وَ يُرِيدُ الشَّيْطانُ أَنْ يُضِلَّهُمْ ضَلالًا بَعِيداً): شيطان بوسيله آرايشگريهاى خود مى‌خواهد آنها را از راه حق گمراه گرداند.

در اينجا گمراهى آنان را به شيطان نسبت داده است پس معلوم مى‌شود كه خداوند در وجود ايشان، ضلالت را خلق نكرده است و سخن پيروان مسلك جبر كه خداوند را عامل گمراهى مردم مى‌دانند باطل است و اگر ضلالت را خدا خلق كرده بود، اضلال ايشان را بخود نسبت مى‌داد.

(وَ إِذا قِيلَ لَهُمْ تَعالَوْا إِلى‌ ما أَنْزَلَ اللَّهُ‌): هر گاه به منافقين گفته شود: بسوى احكام قرآن بشتابيد.

(وَ إِلَى الرَّسُولِ‌): و بسوى احكام پيامبر بياييد:

(رَأَيْتَ الْمُنافِقِينَ يَصُدُّونَ عَنْكَ صُدُوداً): منافقين را مى‌بينى كه از تو اعراض مى‌كنند و به ديگرى روى مى‌آورند.