(إِنَّ اللَّهَ كانَ بِكُمْ رَحِيماً): خداوند همواره نسبت بشما رحيم است و نشان رحمت او اين است كه كشتن افراد و تباه كردن اموال را منع كرده است.

(وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ‌): برخى گفته‌اند: اشاره است به خوردن مال به باطل و كشتن كسى به ناحق. برخى گفته‌اند: اشاره است به تمام محرماتى كه در اين سوره از:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا يَحِلُّ لَكُمْ أَنْ تَرِثُوا النِّساءَ كَرْهاً) تا اينجا شمرده شده است برخى گفته‌اند: اشاره به همه چيزهايى است كه در اين سوره تا كنون از آنها نهى شده است. عطا گويد: تنها اشاره به قتل نفس است.

(عُدْواناً وَ ظُلْماً): برخى گفته‌اند: عدوان و ظلم هر دو يكى هستند و آوردن هر دو بخاطر اختلاف لفظى آنهاست نه معنوى. چنان كه شاعر گفته است:

يعنى سخن او را دروغ يافت. برخى گفته‌اند. عدوان تجاوز از امر خداوند و ظلم گرفتن چيزى بدون استحقاق است. بعقيده برخى علت اينكه خوردن مال به باطل و قتل ناحق را به ظلم و عدوان مقيد ساخته، اين است كه مى‌خواهد بگويد. اينان اين كارها را حلال مى‌شمرند.

(فَسَوْفَ نُصْلِيهِ ناراً)، بزودى او را در آتش سرنگون كرده، مى‌سوزانيم.

(وَ كانَ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيراً). داخل كردن چنين كسى در آتش و معذب ساختن او بر خداوند آسان است و كسى نمى‌تواند او را از اين كار منع كند. چنان كه كسى بدون اذنش نمى‌تواند شفاعت و فريادرسى كند

.