بيان آيه 47

تفسير:

(قالَتْ‌) (گفت) مريم‌( رَبِّ أَنَّى يَكُونُ لِي وَلَدٌ): (خدايا چگونه خواهد بود براى من پسرى.

(وَ لَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ): (و حال آنكه بشرى با من تماس نگرفته) مريم اين سخن را از جهت انكار و يا استبعاد قدرت حق نگفت بلكه بنظر سؤال و بزرگداشت قدرت الهى گفت زيرا بشر طبعاً و فطرتاً از خرق عادت و چيزهاى غير عادى تعجب ميكند- و گفته‌اند: اين جمله سؤال بود كه آيا بهمين حال بى شوهرى از روى خرق عادت خواهد زاييد يا شوهرى روزى او شده و بطور عادى از او بچه‌دار ميشود.

(قالَ كَذلِكِ اللَّهُ يَخْلُقُ ما يَشاءُ): (گفت اينچنين خدا هر چه بخواهد خواهد آفريد) يعنى خدا ترا بهمين حالت دخترى و بى شوهرى فرزند خواهد داد.

(إِذا قَضى‌ أَمْراً): (چون چيزى را اراده كند) يعنى وقتى آفرينش چيزى را اراده كند و يا مقدر گرداند.

(فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ‌): (فقط باو ميگويد: باش پس وجود مى‌يابد) در معناى اين آيه دو قول است: 1- اخبار است بسرعت حاصل شدن مراد حقتعالى در هر چيز كه هر چه خدا اراده كند بى واسطه زمان و بى تكلف ايجاد سبب و يا حرف انجام ميشود. و اينكه با كلمه كن از اراده خداوند كنايه آورده چون در فهم و وهم انسان چيزى زودتر از(كُنْ فَيَكُونُ) نميآيد.

2- اين كلمه‌اى است كه خداوند علامت قرار داده براى ملائكه در آنچه را كه اراده ايجاد آن را كرده بواسطه مصلحتى كه دارد. و اينكه لفظ امر بكار برده (كن) و حال اينكه امرى نيست براى دلالت بر اينكه فعل خداوند بمنزله فعل مأمور است به اينكه براى آمر مشقتى ندارد.