(اسْمُهُ الْمَسِيحُ‌): (نام او مسيح است). معنى اول قويتر است و مؤيد آنست آيه شريفه‌(إِنَّمَا الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ رَسُولُ اللَّهِ وَ كَلِمَتُهُ أَلْقاها إِلى‌ مَرْيَمَ‌)- همانا مسيح عيسى بن مريم پيامبر خدا و كلمه اوست كه خداوند او را بر مريم القاء كرد) و اما اينكه ضمير (اسمه) را مذكر آورد با اينكه به كلمه بر ميگردد (كه مؤنث است) از اينروست كه معنى كلمه عيسى و مذكر است گرچه لفظ آن مؤنث است.

درباره ناميده شدن او بنام مسيح اقوالى است:

1- از حسن و قتاده و سعيد: چون ببركت و مباركى مسيح شده.

2- بپاكى از گناه مسح شده.

3- زيرا بروغن زيتون با بركت مسح شده و پيامبران همه بدان مسح ميشدند.

(از جبايى).

4- زيرا جبرئيل او را در وقت ولادت ببالهاى خود مسح كرد تا از شر شيطان در امان بماند.

5- زيرا سر يتيمان را مسح ميكرد و دست ميماليد.

6- چون چشم نابينايان را مسح ميكرد و بينا ميشدند (از كلبى) 7- زيرا هيچ مبتلا و مريضى را مسح نميكرد مگر اينكه شفا مى‌يافت (از ابن عباس در روايت عطا و ضحاك) ابو عبيده گويد: مسيح در لغت سريانى مشيح است كه معرب شده (عيسى بن مريم) نسبت او را بمادر داده براى رد عقيده نصارى كه او را پسر خدا ميدانند.

(وَجِيهاً)- (با منزلت و وجيه و داراى جاه و قدر و شرف)( فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ‌): (در دنيا و آخرت و از مقربان است) بسوى ثواب الهى و كرامت او.

(وَ يُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ): (و با مردم در گهواره سخن ميگويد) يعنى در حال كودكى. و مهد چيزى و جاييست كه براى خواب كودك ساخته و پرداخته شده و سخن عيسى در گهواره براى تبرئه كردن مادر بود از زنا و نيز براى نشان دادن جلالت خود