زيرا مردم قول يحيى را بواسطه زهد و راستيش مى‌پذيرفتند.

(وَ سَيِّداً): آقا بود در علم و عبادت (از قتاده). حسن گويد: در تقوى و علم و حسن خلق.

حصور بود يعنى نزد خدا ارجمند و گرامى بود (از ابن عباس).

فقيه و عالم بود (از سعيد بن مسيب.) مطيع پروردگار بود (از سعيد بن جبير.) مطاع بود (از خليل.) جبايى گفته سيد بود يعنى سيد و آقاى مؤمنان بود به اينكه برايشان رياست داشت.

و همه اين معانى بيك چيز بر ميگردد و آن اينست كه اهل بيت و لياقت داشت كه رياست و تدبير امور مردم بوى واگذار شود بواسطه زهد و تقوى و ...

(وَ حَصُوراً): يعنى خوددار از آميزش زنان بود (از ابن عباس، ابن مسعود، حسن، قتاده) و نيز مروى از حضرت صادق (ع) و بنا بر اين قول مراد اينست كه نفس خود را از شهوات محصور و ممنوع ميدارد.

2- حصور كسى است كه بكارهاى لعب و باطل نمى‌پردازد (از مبرد).

3- يعنى عنين (آنكه قدرت آميزش ندارد) (از ابن مسيب و ضحاك) ولى اين معنى درست نيست زيرا عنين بودن نقص است و بر انبيا نقص جايز نيست بعلاوه كه كلام در مورد مدح است نه ذم.

(وَ نَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ‌): يعنى پيامبرى شريف و بلند مرتبه از جمله انبيا است.

زيرا انبياء همه صالح بودند.

اين آيه دلالت دارد كه زكريا از ديدن آن معجزات (بر مريم) بطمع فرزند افتاد كه خداوند از راه خرق عادت بوى فرزند دهد و اگر چه قبل از اين هم بقدرت خدا بر اين كار ايمان داشت ولى فكر ميكرد كه روى مصالحى نخواهد كرد ولى چون خرق عادت‌