نصرت پيغمبر گرديد.

(فَزادَهُمْ إِيماناً وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ‌): يعنى گفتند كه خداوند كفايت كننده و ولى و حافظ و متولى امور ماست و نيكو وكيل يعنى نيكو كفايت كننده و نيكو پناه و معتمدى است كه امور باو واگذار شود.

(فَانْقَلَبُوا): يعنى پيغمبر و همراهانش برگشتند.

(بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ‌) يعنى با سلامت از هر ناراحتى و رنج و با تجارت سود بخش.

(لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ): يعنى قتل (از سدى).

و گفته‌اند مراد از نعمت در اينجا ثبات قدم در راه دين و اطاعت خداست و مراد از فضل سود تجارى است- (از زجاج).

و گفته‌اند: حد اقل چيزى كه خدا براى ضرورت بنده مى‌دهد نعمت است و اضافه بر آن هر چه عنايت كند فضل او ميباشد و فرق بين نعمت و منفعت اينست كه نعمت نعمت نخواهد بود مگر اينكه حسنه باشد ولى منفعت گاه حسن است و گاه قبيح زيرا نعمت استحقاق شكر دارد و شكر بر قبيح جايز نيست.

(وَ اتَّبَعُوا رِضْوانَ اللَّهِ‌): يعنى خشنودى خدا را با خروج خود بسوى دشمن تحصيل و پيروى كردند.

(وَ اللَّهُ ذُو فَضْلٍ عَظِيمٍ‌): يعنى خداوند بر مردم مؤمن فضلى عظيم دارد. آيه باين مطلب تنبيه ميكند كه هر كس را گرفتارى بزرگى پيش آيد كه مضطربش سازد باين كلمه پناه برد.

و روايت صحيح از حضرت صادق (ع) است كه من در شگفتم از كسى كه در موردى خائف است چرا نميگويد(حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ) كه من درباره پيغمبر خدا شنيدم كه در پى هر خوف و ترس ميفرمود:(فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ».)

و از ابن عباس روايت شده كه آخرين سخن ابراهيم وقتى كه بآتش ميافتاد اين بود:(حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ) و پيغمبر شما نيز مثل همين را نيز فرمود سپس اين آيه را تلاوت كرد.