(وَ إِسْرافَنا فِي أَمْرِنا)- قدمهاى ما را در راه جهاد با دشمن ثابت بدار بوسيله تقويت دلهاى ما و ايجاد اسبابى كه بوسيله آنها ثبات قدم پيدا ميكنيم ...

و گفته‌اند مراد اينست كه قدمهاى ما را در راه دين ثابت بدار.

(وَ انْصُرْنا)- ما را كمك كن.

(عَلَى الْقَوْمِ الْكافِرِينَ‌)- بر كافران بافكندن رعب در دل آنها و ما را بفرشتگان يارى ده.

سپس خداوند آنچه را كه پس از دعا بايشان عنايت فرموده بيان ميدارد كه:

(فَآتاهُمُ اللَّهُ‌)- خداوند بآنها كه وصفشان گذشت عطا فرمود.

(ثَوابَ الدُّنْيا)- كه نصرت ايشان بود تا بر دشمن غالب شدند و از ايشان غنيمت گرفتند.

(وَ حُسْنَ ثَوابِ الْآخِرَةِ)- يعنى مغفرت و بهشت.

ممكن است آنچه در دنيا از نصرت و پيروزى بايشان داده ثوابى است كه بواسطه اطاعت الهى استحقاق آن را داشته‌اند.

و ممكنست كه اين بخشش و عطيه الهى از راه تفضل باشد در اينصورت مجازاً ثواب ناميده شده.

و ثواب عبارت است از نفع خالص كه مورد استحقاق و همراه با تعظيم و بزرگداشت باشد.

(وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ‌)- خدا محسنين را در رفتار و كردارشان دوست ميدارد.

محسن فاعل حسن و بجاى آرنده حسن. و گفته‌اند: محسن كسى است كه با اطاعت حق بخويشتن نيكى ميكند و گفته‌اند: يعنى احسان كننده بديگرى.