و بعضى گفته‌اند كه آيه درباره بنهان تمار آمده كه زنى خواست از او خرما بخرد بنهان گفت در خانه خرماى بهتر دارم و باين بهانه زن را بخانه خود برد و او را در آغوش كشيد و صورتش را بوسيد زن گفت از خدا بترس. بنهان از شنيدن نام خدا متذكر شد و از كرده پشيمان گشت و زن را رها كرد و خدمت پيغمبر اكرم 6 شرفياب گرديد و بگناه خود اعتراف نمود و چاره‌اى خواست پس اين آيه آمد (از عطا).

تفسير:

(وَ الَّذِينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ‌): در معنى و مراد از فاحشه و ستم بنفس چند قول ذكر كرده‌اند:

1- فاحشه يعنى زنا، و ستم بنفس يعنى ديگر گناهان (از سدى و جابر).

2- قاضى عبد الجبار بن احمد همدانى گويد كه فاحشه گناهان كبيره است و ظلم بنفس گناهان صغيره.

3- على بن عيسى گويد: فاحشه اسم هر گناه ظاهر و پنهانى است الا اينكه معمولا جز در مورد كبيره اطلاق و استعمال نميشود.

4- و گفته‌اند مراد از فاحشه فعل بد است و از ظلم گفتار بد.

(ذَكَرُوا اللَّهَ‌): يعنى بياد وعيدهاى الهى افتند و در نتيجه از گناه خوددارى كنند.

(فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ‌): يعنى بر گناهان آمرزش طلبند و اين ذكر پس از نسيان است و خداوند ايشان را مدح فرموده از اينرو كه متذكر حق شده‌اند.

و گفته‌اند ذكر آنها اينست كه گويند «بار خدايا گناهان ما را ببخش كه ما توبه كننده و پشيمانيم و ديگر گرد گناه نخواهيم گشت».

(وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ‌): اين از نهايت فضل الهى و بسيارى كرم و بزرگى منت اوست و غرض از ترغيب گناهكاران بتوبه و طلب مغفرت ايجاد حسن ظن در مذنبين و تقويت اميد مجرمين ميباشد و اين مطلب چنانست كه آقايى ببنده‌اش كه جرمى بزرگ مرتكب شده گويد: از من عذر بخواه و جز من كيست كه عذر تو را بپذيرد؟! اگر اشكال شود كه بخشش و غفران در بين بندگان هم هست كه از گناه و تقصير