و گفته‌اند كه روز احد بوده كه 18 تن از بزرگان آنها كشته شدند.

(أَوْ يَكْبِتَهُمْ‌)- يعنى آنها را با خسران و نااميدى از پيروزى بر شما ذليل سازد (از قتاده و ربيع) و جبايى و كلبى گويند: يعنى آنها را با شكست و هزيمت از شر شما رفع كند.

و گفته‌اند يعنى: خداوند آنها را بر وى در اندازد.

و گفته‌اند يعنى شما را بر آنها پيروز گرداند (از مبرّد) سدى گويد: يعنى خداوند لعن كند آنان را.

و ابى عبيده گويد يعنى: هلاك گرداند ايشان را.

(فَيَنْقَلِبُوا خائِبِينَ‌)- يعنى بى آنكه به هيچ وجه بآرزوى خود برسند ذليل و نااميد برگردند.

(لَيْسَ لَكَ مِنَ الْأَمْرِ شَيْ‌ءٌ)- گفته‌اند اين آيه متصل است به‌( وَ مَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ‌) و معنى چنين است: خداوند شما را يارى كرد تا طائفه‌اى از ايشان هلاك و نابود شوند و براى تو و غير تو از اين نصرت چيزى نيست (از ابى مسلم و قتاده) بعضى گفته‌اند: جمله معترضه است و(أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ) كه پس از اينجمله است متصل به‌(لِيَقْطَعَ طَرَفاً ...) ميباشد و تقدير چنين است و يا ايشان را هلاك كند يا توبه كنند يا عذابشان نمايد كه مستحق عذابند (و ليس لك) يعنى براى تو نيست يكى از اين چيزها بلكه مربوط بخداست.

در سبب نزول اين آيه اختلافست: از انس و ابن عباس و حسن و قتاده و ربيع است كه چون در روز احد آن جنايات از مشركان صادر شد از شكستن دندان پيغمبر و مجروح ساختن صورت مباركش چنان كه خون بر چهره‌اش دويد حضرت فرمود مردمى كه با پيغمبر خود اين كنند چگونه رستگار گردند ولى با اينحال بر دعوت ايشان بسوى خدا حريص بود خداوند باو فهمانيد كه رستگارى آنان بدست او نيست بلكه فقط بر اوست كه آنها را تبليغ كند و با آنان مجاهده نمايد تا دين علنى شود و رستگارى بدست خداوند است.