بار غلبه از آن مسلمانان باشد و كسانى كه از جنگ خوددارى كرده بودند بايشان پيوسته باشند و عده ديگرى هم بكمك آنها ضميمه شوند از اينرو نعيم بن مسعود را فرستادند تا براى مسلمين از عظمت لشگر قريش سخن گويد و ايشان را بترساند و خود بسرعت بمكه بازگشتند و به اين وسيله خداوند شرشان از سر مسلمين بگردانيد و اين داستان معروف است و از اينجهت بعضى مفسران گفته‌اند كه رويهم هشت هزار فرشته بوده و حسن گفته كه پنجهزار بوده كه 3000 تن از ايشان فرود آمده‌اند ولى ظاهر كلام ميرساند كه كمك به 3000 فرشته بوده زيرا قول خداوند( (إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِينَ)) متعلق به‌( لَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ ...) است كه معنى چنين ميشود: خداوند شما را ببدر كمك كرد كه بمؤمنين ميگفتى آيا كافى نيست كه خداوند سه هزار فرشته بكمك شما بفرستد.

و خداوند پس از اينجمله داستان احد را ياد مينمايد كه (اگر صبر كنيد ...) خدا پنجهزار فرشته بكمك شما خواهد فرستاد (از بلخى) اگر سؤال شود چرا مسلمين در ديگر جنگها بفرشتگان يارى نشدند جواب گوييم اينمطلب تابع مصلحت است كه هر گاه خدا مصلحت لازم ديده ملائكه را بكمك آنان فرستاده.

(مُسَوِّمِينَ‌)- (بكسر واو) يعنى معلمين يعنى بخود تعليم ميدادند و بفتح واو يعنى خدا بايشان تعليم داد (از ابن عباس و حسن و قتاده) عروه گويد: فرشتگان در روز بدر بر اسبان ابلق نشسته بودند و عمامه‌هاى زرد بسر داشتند.

على (ع) و ابن عباس گويند: عمامه سفيد بسر داشتند.

سدى گويد: مسومين يعنى مرسلين و فرستاده شدگان از (الناقة السائمه) يعنى شتر فرستاده شده بچراگاه.

(وَ ما جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرى‌ لَكُمْ‌)- يعنى خداوند فرستادن ملائكه و وعده كمك به فرشتگان را قرار نداد مگر براى بشارت شما تا بدان دلخوش و شاد شويد و دلهايتان آرام گيرد و از بسيارى سپاه دشمن و كمى عدد خود نهراسيد.

(وَ مَا النَّصْرُ)- يعنى يارى و كمك نخواهد بود.