بيان آيه 121- 122

لغت:

تبوء: جا گرفتن براى ديگرى (بوّأت القوم و بوّأت لهم منازلهم) يعنى ايشان را در منزلهايشان مسكن دارم.

تبوءوا: توطن گزيدند.

2- فشل: جبن. (فشل. يفشل. فشلا) فشل: مرد ضعيف.

تفسير:

(وَ) بياد آورد اى محمد( إِذْ غَدَوْتَ مِنْ أَهْلِكَ‌)- وقتى از مدينه بيرون شدى‌( تُبَوِّئُ الْمُؤْمِنِينَ مَقاعِدَ)- براى مؤمنان جايگاه آماده ميساختى و سنگر ميگرفتى.

(لِلْقِتالِ‌)- يعنى در سنگرگاههاى جنگ آنها را مينشاندى تا در آنها توقف كنند و از جاى خود جدا نشوند.

در اينكه اين مطلب در چه روزى بود اختلافست. ابن عباس و مجاهد و سدى و ابن ابى الحق گويند روز احد بوده و اين مطلب نيز از حضرت باقر (ع) روايت شده.

و گفته‌اند روز احزاب بوده (از مقاتل) و حسن آن را جنگ بدر دانسته.

(وَ اللَّهُ سَمِيعٌ‌)- يعنى آنچه را پيغمبر ميگويد شنواست.

(عَلِيمٌ‌): داناست بآنچه در دل پنهان ميدارند زيرا آنها در اينكه در مدينه بمانند يا براى مقابله با دشمن بيرون مدينه روند اختلاف كردند و در اين معنى خداوند پاكان و كسانى كه نيت خالص دارند تزكيه و تعريف ميكند و گمراهان و بد سيرتان را