بيان آيه 120

لغت:

كيد و مكيده و مكر كاريست كه فردى با رفيقش از راه حيله انجام ميدهد تا او را در مكروه و ناملايمى افكند و اصل آن بمعنى مشقت است.

و مكايده نيز از اين ماده است بمعنى وارد ساختن چيزى كه مشقت دارد.

تفسير:

اينك خداوند از حال كسانى كه ذكرشان گذشت خبر ميدهد:

(إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ)- يعنى اى مؤمنان اگر نعمتى مثل الفت و دوستى با اجتماع و يگانگى و پيروزى بر دشمن از طرف خداى منان نصيب شما شد.

(تَسُؤْهُمْ‌)- كفار را محزون مى‌سازد.

(وَ إِنْ تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا بِها)- اگر محنت و رنجى بواسطه دشمن مثل اختلاف و تفرقه بشما برسد خوشحال مى‌شوند (از حسن و قتادة و ربيع و جمعى از مفسران).

(وَ إِنْ تَصْبِرُوا)- اگر بر اذيت كفار و اطاعت خدا و پيغمبر و جهاد در راه خدا پايدارى كنيد.

(وَ تَتَّقُوا)- و با امتناع از گناهان و انجام طاعات از خدا بترسيد.

(لا يَضُرُّكُمْ‌)- ضررشان بشما نرسد (اى موحدان)( كَيْدُهُمْ‌)- يعنى مكر ايشان (منافقان)( شَيْئاً)- نه كم و نه زياد زيرا خداوند شما را يارى ميكند و شرشان را از سر شما مى‌گرداند.

(إِنَّ اللَّهَ بِما يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ)- يعنى خداوند بر اين مطالب از جميع جهات آگاه‌