نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 4 صفحه : 224
بيان آيه 120
لغت:
كيد و مكيده و مكر كاريست كه فردى با رفيقش از راه حيله انجام ميدهد
تا او را در مكروه و ناملايمى افكند و اصل آن بمعنى مشقت است.
و مكايده نيز از اين ماده است بمعنى وارد ساختن چيزى كه مشقت دارد.
تفسير:
اينك خداوند از حال كسانى كه ذكرشان گذشت خبر ميدهد:
(إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ)- يعنى اى مؤمنان اگر
نعمتى مثل الفت و دوستى با اجتماع و يگانگى و پيروزى بر دشمن از طرف خداى منان
نصيب شما شد.
(تَسُؤْهُمْ)- كفار را محزون مىسازد.
(وَ إِنْ تُصِبْكُمْ سَيِّئَةٌ يَفْرَحُوا بِها)- اگر محنت و رنجى بواسطه دشمن مثل اختلاف و تفرقه بشما برسد خوشحال
مىشوند (از حسن و قتادة و ربيع و جمعى از مفسران).
(وَ إِنْ تَصْبِرُوا)- اگر بر اذيت كفار و اطاعت
خدا و پيغمبر و جهاد در راه خدا پايدارى كنيد.
(وَ تَتَّقُوا)- و با امتناع از گناهان و
انجام طاعات از خدا بترسيد.
(لا يَضُرُّكُمْ)- ضررشان بشما نرسد (اى
موحدان)( كَيْدُهُمْ)- يعنى مكر ايشان (منافقان)( شَيْئاً)- نه كم و نه زياد زيرا خداوند شما را
يارى ميكند و شرشان را از سر شما مىگرداند.
(إِنَّ اللَّهَ بِما يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ)-
يعنى خداوند بر اين مطالب از جميع جهات آگاه
نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 4 صفحه : 224