اينست كه شما تصديق داريد بطور اجمال (بهمه كتب آسمانى) و بطور تفصيل ايمان داريد به آنچه بر ابراهيم و موسى و عيسى و محمد 6 و ساير انبياء نازل شده ولى آنها (كفار) بكتاب شما تصديق ندارند.

(وَ إِذا لَقُوكُمْ قالُوا آمَنَّا): يعنى چون شما را مى‌بينند گويند تصديق ميكنيم.

(وَ إِذا خَلَوْا): و چون با خود خلوت مى‌كنند.

(عَضُّوا عَلَيْكُمُ الْأَنامِلَ‌)- يعنى سر انگشتان را بدندان ميگزند.

(مِنَ الْغَيْظِ)- از غضب و كينه و بغض از اينكه مى‌بينند كه مؤمنين با هم ائتلاف و اجتماع كلمه دارند و خداوند آنها را يارى ميكند.

عض بالانامل (سر انگشت بدندان گزيدن) مثل است نه اينكه واقعاً انگشتان خود را گاز گيرند. مثل قول شاعر:

يعنى از شدت خشم سر انگشتهاى ابهام خود را بدندان گزيدند.

(قُلْ‌)- بگو اى محمد بايشان‌( مُوتُوا بِغَيْظِكُمْ‌)- لفظ صيغه امر است و معنى نفرين ميباشد گويا ميفرمايد خداوند شما را از غيظى كه داريد بميراند و در اينجمله ذم آنهاست زيرا چنين نفرينى جايز نيست مگر در صورت استحقاق به ذم ايشان بواسطه گناه و كارهاى ناشايسته.

و گفته‌اند: يعنى: غيظ شما از عظمت و پيشرفت اسلام هميشگى باد تا بميريد.

(إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ)- خداوند آنچه را كه از روى نفاق و غيظ بر مسلمين در دل داريد ميداند.