(مَنْ أَوْفى‌ بِعَهْدِهِ‌): ممكنست هاء بعهده برگردد به‌(عَلَى اللَّهِ) در(يَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ) و معنى چنين خواهد بود كه هر كس بعهد خدا وفا كند. و عهد خدا به بندگان همان اوامر و نواهى اوست و ممكنست كه اين ضمير به من برگردد. يعنى «هر كس كه بعهد خود وفا كند» زيرا عهد گاهى بعهد كننده متعلق و مرتبط ميشود و گاه بامر مورد عهد.

(وَ اتَّقى‌) (از خيانت و شكستن عهد بپرهيزد)( فَإِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ‌) (خدا او را دوست دارد) و اينكه بجاى وافى بعهد متقى را ذكر كرد براى اينست كه صفتى را كه موجب محبوبيت در نزد خدا است و از صفات مؤمن است ذكر نمايد كأنه ميگويد: خدا مؤمنان را دوست دارد و يهود را دوست نميدارد.

و از پيغمبر 6 حديث است كه: چون اين آيه را تلاوت كردند، فرمودند:

دشمنان حق دروغ گفتند هيچ امرى در جاهليت نبود جز اينكه زير پا نهاده‌ام مگر امانت را كه بر هر خوب و بد و برّ و فاجر، لازم است. و نيز از پيغمبر است كه: سه چيز است كه در هر كس باشد او منافق است اگر چه نماز بخواند و روزه بدارد و خود را مؤمن بداند:

كسى كه در كلامش دروغ باشد و در وعده‌اش خلاف كند و در امانت خيانت روا دارد.

و نيز از آن حضرت است كه هر كه امانتى را كه باو سپرده‌اند بصاحبش رد كند در حالى كه ميتواند رد نكند خداوند هر حورى كه بخواهد در بهشت باو تزويج فرمايد.