يهود از اينكار در غضب شدند و خداوند اين آيه فرستاد.

(ثُمَّ يَتَوَلَّى فَرِيقٌ مِنْهُمْ‌)- يعنى عده‌اى از ايشان روى بگردانند.

(وَ هُمْ مُعْرِضُونَ‌)- از پيروى حق معرض و روگردانند.

(ذلِكَ‌)- (يعنى حال ايشان اينست) خداوند علت اعراض ايشان را بيان داشته و سبب جرأت ايشان را بر انكار به اينكه بدان معرفت دارند ذكر كرده:

(بِأَنَّهُمْ قالُوا لَنْ تَمَسَّنَا النَّارُ)- يعنى آتش بما نميرسد.

(إِلَّا أَيَّاماً مَعْدُوداتٍ‌)- در اين باره دو قولست:

1- باندازه روزهايى كه گوساله پرستيدند يعنى 40 روز (از ربيع و قتاده و حسن).

2- مراد روزهايى چند و محصور (از جبايى).

(وَ غَرَّهُمْ فِي دِينِهِمْ‌)- يعنى ايشان را بطمع انداخت در جايى كه طمع شايسته نيست.

(ما كانُوا يَفْتَرُونَ‌)- يعنى دروغشان. درباره دروغى كه ايشان را مغرور كرده دو قول است: 1- عقيده ايشان به اينكه پسران و دوستان خدايند (از قتاده) 2- اينكه عقيده دارند كه آتش جز چند روزى بايشان نرسد (از مجاهد) و اين آيه دلالت بر مخالفت عقيده ما ندارد كه عفو و اخراج عقاب شوندگان از نمازگزاران را از آتش جايز ميشمريم زيرا ما معتقديم كه عقاب كسانى كه بواسطه ايمان ثواب دائمى بر ايشان ثابت است منقطع و تمام شدنى است اگر چه مقدار عقابش را ندانيم و نميگوييم كه روزهاى عقاب او باندازه روزهاى گناه اوست چنان كه يهود گفتند و بين قول ما و يهود فرقى روشن است.