1- هشتاد هزار (سدى) 2- هفتاد هزار (مقاتل) علت اين جمعيت زياد آن بود كه وقتى تابوت را ديدند همه يقين كردند كه پيروز خواهند شد.

(قالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِيكُمْ بِنَهَرٍ): خداوند آزمايش كننده است شما را به نهرى:

معنا و هدف آزمايش اينجا جدا كردن راستگو از دروغگو است.

علت اينكه آزمايش اينان بدين صورت شد اين بود كه آنان از كمى آب شكايت داشتند و مى‌ترسيدند كه از تشنگى تلف شوند (از وهب).

بعضى گفته‌اند آنان چنين امتحان شدند تا در اثر صبر و شكيبايى ثواب و پاداش بيشترى بدست آورند و سزاوار پيروزى بر دشمن گردند و نيز عادت كنند بر اين تحمل و صبر بر مشكلات تا بهنگام جنگ ثابت قدم باشند و فرار نكنند.

در تعيين اين نهر، كه بدان امتحان شدند دو قول است:

1- نهرى بوده است بين اردن و فلسطين (از قتاده و ربيع) 2- نهر فلسطين (از ابن عباس و سدى)(فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي) هر كس از آن نهر يعنى از آب آن نهر بياشامد از من نيست يعنى از اهل ولايت من و از دوستان و پيروان من نيست.

(وَ مَنْ لَمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي)- و هر كس از آن نچشد و از آن آب نخورد پس او از من است يعنى از دوستان و ياران من است و ريشه اين كلمه «طعم» بمعناى چشيدن است نه «طعام».

(إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ) جز كسى كه يك بار آب با مشت و دست خود برگيرد و بياشامد.

(فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلَّا قَلِيلًا مِنْهُمْ) همه بيش از يك مشت آشاميدند جز عده كمى.

ميگويند كسانى كه فقط يك مشت آشاميدند سيصد و چندى بودند (از حسن و قتاده و جماعتى) و بعضى آنها را چهار هزار نفر دانسته‌اند در مقابل هفتاد و شش هزار نفر