2- بيرون رفتن اين زنان از خانه باختيار خود، براى شما گناه نيست زيرا بر شما واجب نيست كه آنها را از بيرون رفتن منع و جلوگيرى نمائيد و ماندن آنها تا يك سال سنت و مستحبّ است نه واجب و خداوند آنها را مخير گردانيده است (جبائى).

3- ازدواج اينان پس از گذشت عده براى شما گناهى نيست و تقدير آيه اينست كه اگر از عده خارج شدند با گذشتن يك سال پس گناهى نيست در اينكه شوهر كنند و اين وجه بهتر از دو وجه ديگر است و كلمه «من معروف» يعنى ازدواج و زينت و آرايش.

(وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ) و خدا توانا است و هيچ چيز او را ناتوان نميكند و حكيم است كه از او جز آنچه مصلحت و حكمت ايجاب مى‌كند صادر نمى‌شود.

علماء اتفاق دارند كه حكم اين آيه نسخ شده است. امام صادق 7 ميفرمايد:

در آغاز، حكم اين بود كه وقتى مردى از دنيا ميرفت تا يك سال مخارج زنش را از اصل مال شوهر بايد مى‌پرداختند و پس از يك سال او را از خانه بدون دادن ارث بيرون ميكردند ولى سپس آيه ارث زن در حد يك چهارم و يا يك پنجم آمد و اين حكم را نسخ كرد و به زن از سهم ارث خودش پرداخته مى‌شود.

از امام صادق 7 نقل شده است كه اين آيه را از نظر مدت يك سال آيه‌(يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَ عَشْراً) (كه عده وفات را براى زن فقط چهار ماه و ده روز معين كرده) نسخ نمود و از نظر وجوب انفاق آيه ارث نسخ نمود.